ازهردری سخنی -غدیر خم-خطابه غدیر

امشب بکاخ مرتضی ماهی پدیدار آمده            ماهی که پیش نور وی ،خورشید ومه تار آمده           ماهی که بر حسن رخش صدها خریدار آمده          ای طالب دیدار مه ، هنگام دیدار آمده            افلاکیانش سریسر، حیران  رخسار آمده        کو نور بخش عالم  و هم نور انوار آمده           لطف خداوندی به ما همواره ودایم بود          خاصه که روز مولد ماه بنی هاشم بود            بر یاری دین نبی حق خواست یاور پرورد           از بهر صفین وجمل ، همواره افسر پرورد            یا بهر جنگ نهروان ،یکتا غضنفر پرورد            تا آنکه بهر کر بلاسردار لشکر پرورد           بهر حسین زام البنین ،نیکوبرادر پرورد          بایدچنان فرزندرا ، اینگونه مادر پرورد   زین رو فروغ طلعتش،تابید برخلق جهان          وز نو گل رخسار وی ،گشتی جهان رشگ جنان             چون آفتاب حیدری تابید بر ام البنین         آن سان که از نیسان شدی اندر صدف در ثمین            ماه بنی هاشم عیان گردید از آن مه جبین            تا آنکه گردد حامی دین خداوند مبین         بهر حسین بن علی حق پرورد یار ومعین            چونان که بودی مرتضی ، بر مصطفی یار و قرین          برگو به ماه آسمان بنما رخ خودرا نهان      زیرا گشته در جهان ، ماه بنی هاشم  عیان             ازدامن ام البنین ماهی سر آورده برون            نی نی که از خورشید ومه ، بالاتر آورده برون           خالق زکان مکرمت خوش گوهر آورده برون           وز آستین مرتضی دستی بر آورده برون          گویی زصلب حیدری ،حق حیدر آورده برون          بهر صوف مشرکین او صفدر آورده برون            برگو به بوسفیانیان ، میر وعلمدار آمده         بر یاری دین خدا یکتا مددکار آمده           نور جبینش طعنه بر خورشید گردون فر ،زند         خال رخ زیبای وی ، بر عالمی آذر زند                هم نرگس شهلای او آتش به خشک وتر زند         هم بر دل خصمان خود ،مژگان وی خنجر زند         قدش چو طوبای جنان ،لبخند برکوثر زند         باب الحوایج درگهش ، خوش آنکه بر آن در زند          دست یداللهی وی  حلال مشکلهاستی          تحت لوای حضرتش دنیا ومافیهاستی       چون مرنضی قنداقه ی عباس را دربر گرفت         گفتا فلک بردست خود ، مهری مه انور گرفت          یا از گلستان شرف ،وی لاله ی احمر گرفت          چونان که گفتی مصطفی بر دست خود حیدر گرفت         بوسه به دستانش زد واز دیدگان گوهر گرفت         زان ماجرا ، غم بر دل وبرجان آن مادر گرفت           گفتا مگر عیبی بود بر این دو دست نازنین            شه گفت :نی در کربلا،گرددجدا ازظلم وکین            آری که خود این دستها باید علمداری کند    درراه سبط مصطفی ،از جان وفاداری کند            بهر رواج دین حق دفع ستمکاری کند             از قتل قوم مشرکین سیلاب خون جاری کند          برحفظ ناموس خدا نیکو وفاداری کند           تا از حریم شاه دین آنسان نگهداری کند         آندم فداکاری وی مقبول ومستحسن شود          کو هم چو جعفر ، عم خود دستش جدا از تن شود      آه از دمی کو شد جدا ، دستش کنار علقمه         واندر میان مشرکین افتاد شورو همهمه        بنهاد برزانوی خود ، راسش عزیز فاطمه           آن پور زهرا کو بدی ،عرش خدا را قاِءمه            با دیده ی گریان بیان می کرد شه این زمزمه          کامشب بخوابد دشمنت بی ترس وبیم وواهمه       لیکن به چشم خواهرت ره نیست دیگر خواب را            واز ماتم خود سوختی دل ((آهی)) بی تاب را .....محمد حسن اسایش - نقل از دیوان حسین آهی - جلد اول صص 120-124